හිස්තැනක් චරිත දෙකක්

ගමේ ඉස්කෝලේ 

A/L කළා කලේ 

S 3යි 

අම්මාගේ ඇස් වල කදුළු 

දුකද සතුටද අනේ මන්ද 

අම්මා රට 

තාත්තා නම් ගෙදර 

අම්මට කතා කරන්න හුරුබුහුටි phone  එකක් 

දන්නේ නැති නම්බර් එකක් 

නංගි ඔයා කොහෙද 

අන්තිමට හිත එයා  ලඟ 

යමුද අපි පැනලා වත් 

ඔයාලගේ තාත්තත් කැමති නෑනේ

මම හ්ම්ම්ම්ම් 

මං කලාපේ වැඩ 

කොල්ලෙක් නෑ තාම 

එහා පැත්තේ ලඟදි  ආව 

අලුත් කපල් එක 

චූටි නංගියෙක් 

18කුත් නෑ මයේ හිතේ 

කොල්ලගේ ඇස් නම් වටේම දුවනවා 

අද ඉරිදා 

එත් covering

අයියාට නම් නිවාඩු 

පව් පාලු ඇති 

 අන්තිමට කොල්ලා මං ගාව 

දන්නෙම නැතුව මං ඌ  ගාව 

ලබා උපන් හැටිනේ 

අම්මා කියනවා මතක් උනා 

අපි දැන් කලාපේ නෑ

අලුත් තැනක් 

 ආයුරුවේද   Spa එකක් 

board එකේ තිබුනේ එහෙම 

පඩි නම් හොදයි 

එතකොට කොල්ලා 

ඌ ද තාම උගේ ඇස් 18 කණුවේ ඇත්තේ 

ගමේ උපන් මල්නේ 

මැඩම් කියන්නේ එහෙම

පාට පාට කාර් වලින් බහින මහත්වරුන්ට 

දවසක් මේ අපේ මහත්තයෙක් 

හොදට බලාගන්න ඕනේ හරියට 

කාකි නිල ඇදුමක් 

මම yes සර් නෑ  හා මැඩම් 

ඔව් අපි ගණන් තමයි 

කොන්ඩේ කෙලින් කොටයි පාට නම් කළු  නෙමේ 

අදත් ගියා 

අලුත්ම අලුත් permit වාහනේක

තරු 5 කට 

ගෙදර අමතකද 

නෑ මං ගෙදර හැදුව 

අම්මයි මල්ලියි දැන් T.V බලන්නේ LCD එකේ 

අම්මා රට ඉදන් ආවද 

අහන්න එපා මල්ලි වෙලාව මදි 

දුකද නෑ ලබා උපන් හැටිනේ 

දිග හුස්මක හෙමිට ඈ කීවා

ඒ හුස්ම දිගේ පාවෙලා ඇවිත් 

කටු මැටි ගහපු ගෙදරක කුප්පි ලාම්පුවෙන් පාඩම් කරන කෙල්ලෙක් 

අම්මා එවපු phone එකෙන් 

ඉස් ඉස්සෙල්ලාම අම්මාට හෙලෝ කියපු චූටි දුවක්

මං කව්ද  පත්තර කාරයෙක් මචන්

නුවන්ත අධිකාරි

2011-2012

සශිගේ කතාව - 2 සොම්බීකරනය (Zombification)

සශි ට පෑන අතට ගන්න ලැබුනේ ගොඩක් කාලෙකින්. (කවුරු මොන සුරංගනා කතාව කිවුවත් සශිලට තියන වැඩකන්දරාව දන්නේ එයාලමනේ). මේ සශිගේ කතාවේ දෙවනි කොටස. පළවෙනි කොටස ලියලා සෑහෙන කාලයක් වෙන නිසා ආයෙත් කියන්නම්කෝ කවුද සශී කියලා. සශි කියනේ “සරසවි ශිෂ්‍යයා” කියන එක. ඒක ටිකක් දිග වැඩි නිසයි නිතරම පාවිච්චි කරන්න වෙන නිසයි සශි කියල කියනවා.

දවසක් සශී එයගේ පවුලේ කට්ටියක් එක්ක නුවර ටවුන් එකේ වැඩකට ගියා. Luch ගන්නේ කොහෙන්ද කියල කතා වෙද්දී සශි කිවුවා,

 “සිංහල ජාතික හෝටලයට යමු” කියලා.

සශි දිහා අමුතු විදිහකට බලපු එයාගෙ පවුලෙ නංගි කෙනෙක්,

 “මොකද්ද හලෝ ඔය ජාති වාදේ!” කියලා නෝන්ඩියට වගේ කිවුවා.

සශි ට ඒ වෙලාවෙ යකා නැග්ගත් ඇත්තටම ඒක හොඳ ප්‍රශ්නයක්. ඉතිං සශී හිතුවා මේකට උත්තරේ හැමෝමත් එක්ක කතා කරන්න ඕන කියලා. හැබැයි ජාතිවාදය ගැන නම් නෙවෙයි, “හැඟීම් දැනීම්” ගැන.

තමන්ගේ ජාතිය ගැන හැඟීමක් තියන එක ජාතිවාදයද????

මැරෙන්නේ නෑ කියන්නේ ජීවත් වෙනවා කියන එකට නෙවෙයි වගේ , අඬන්නේ නෑ කියන්නේ සතුටින් ඉන්නවා කියන එකට නෙවෙයි වගේම, තමන්ගේ ජාතිය ගැන හැඟීමක් තියනවා කියන්නේ අනිත් ජාතීන්ට වෛර කරනවා කියන එක, එහෙමත් නැත්තම්  ජාති වදියෙක් කියන එක නෙවෙයි. සශි කැමතියි තමන්ගේ ජාතියට හොඳක් වෙනවා දකින්න, හැබැයි ඒ කියන්නේ සශි අනිත් ජාතීන් වල සහෝදර සහෝදරියන්ට නරකක් වෙනවට කැමති කියන එක නෙවෙයි. සශිටත් ඕන තරම් අනිත් ජාතීන්ට අයත් යාළු මිත්‍රයෝ ඉන්නවා.

ඒත්මොකක්දෝ හේතුවකට අපේ රටේ තමන්ගේ ජාතිය ගැන හැඟිමක් තියන එකට කියන්නේ ජාතිවාදය කියලා; ආගම ගැන හැඟිමක් තියන උන්ට කියන්නේ ආගම්වාදියෝ කියලා; රට ගැන කවුරුහරි හැඟිමෙන් කතා කරොත් ඌ එදා ඉඳන් ජෙප්පෙක්; අහිංසක මිනිස්සු ගැන සමාජය ගැන කතා කරොත් කැරලිකාරයෙක්; නිදහස සමානාත්මතාව ගැන හැඟිමක් තියනව නම් විප්ලවකාරයෙක්; කාන්තාවන්ගෙ ගෞරවය ගැන හැඟිමක් තියන එකා නිවටයෙක්; අලුත් වෙනස් හැඟිම් තියනව නම් ඒ පිස්සෙක්; ගහන්න ලේබල් එකක් හොයගන්න බැරිම වෙලවට කියන්නෙ පිටසක්වල ජීවියෙක්.

චිත්‍රපටි වල ඉන්න වීරයා තමන්ගේ පෙම්වතිය ගැන තියන ආදරණීය හැඟිම නිසා දුෂ්ඨයෝ සීයක් විතර එක්ක fight කරන ඒවා බල බල අඬන අපේ මිනිස්සු, ජාතිය වෙනුවෙන් හඬ නගන එවුන්ට හිනා වෙනවා. pk ,කොස්තාපල් පුඤ්ඤසෝම වගේ films බලලා හිනාවෙන ගමන් රට, නිදහස වෙනුවෙන් අරගල කරන එවුන්ට බනිනවා. ඒක ටිකක් තේරුම් ගන්න වෙලා යන සංකීර්ණ විහිලුවක් කියලයි සශිට හිතුනේ. 

ජාතිය ගැන හිතන එකාට ජාතිමාමකයෙක්, ආගම ගැන හැඟිමක් තියන එකා ආගම් භක්තිකයෙක්, දේශය ගැන හිතනවනම් ඒ දේශප්‍රේමියෙක්, මිනිස්සු සමාජය ගැන හිතන එක සමාජ සේවය කියලා කියන්න තිබුනනේ. කියන්න තිබුනා නේද නිදහස සමානාත්වය ගැන කතා කරන කෙනා වීරයෙක් කියලා, අලුත් වෙනස් හැඟිම් තියන එකා නව චින්තකයෙක් කියලා?

 නෑ! මේ සමාජය එහෙම කරන්නේ නෑ!! මොකද හැඟිමක් ඇතුව ජීවත් වෙනවට වඩා ගොඩක් ලේසියි එහෙම ජීවත් වෙන අයට මඩ ලේබල් අලවන එක.අමාරුම දේ තමයි හැඟිම් දැනීම් ඇතුව ජීවත් වෙන එක.වැරැද්ද දැක දැක ඒ එනුවෙන් දෙයක් කරන්න ගිහින් කෙලවෙයි කියන බයට ශේප් න්‍යායෙන් නැට්ට හකුලගෙන ඉන්න, ඒ කොන්ද පන නැති පරාදීන මානසිකත්වයට තමයි අපේ රට සාමය, සංහිඳියාව, සෞභාග්‍යය, නිදහස  වගේ ලොකු වචන කියන්නේ.

සමාජය හැම වෙලාවෙම ව්‍යංගාර්ථයෙන් අපිට කියන්නේ හැඟිම් දැනීම් නැතුව හිටපල්ලා කියලයි. හරියට හැඟිම් දැනීම් කියන්නේ මිනිස්සුන්ට අයිති නැති දෙයක් වගේ. සශි දකින විදිහට නම් “නියම හැඟීම” හරියට බුලත් හුරුල්ලක් වගේ. හැම ගෙදරකම ඉස්සරහ හෙප්පුවක තියල තියනවා ප්‍රදර්ශනයට, තියනවා කියලා පෙන්නන්න වගේ. බුලත් දීලා අනිත් අයව පිලිගන්නවා, ආචාර කරනවා, ආරාධනා කරනවා bla bla..ඊලඟට ඒ මිනිස්සුම බුලත් ටික කටින් හප කරලා හැඟිම් වල තියන සාරය කෙල පිඩකුත් එක්ක කාණුවකට විසිකරනවා. අන්තිමට ඉතුරුවෙන රොඩ්ඩත් කුණුගොඩකට දානවා. ඉතුරු වෙන්නේ දත් වල වටේට ගෑවුන රතු පාට බුලත් කහට පැල්ලම් විතරයි.නියම හැඟීමෙ පාට ගෑවුන දත් පෙන්නලා හිනා වුනාම අනිත් අය හිතනවා ඒ හැඟිම් දැනීම් තියන මනුස්සයෙක් කියලා.

වෙලාවකට සශිට බයකුත් දැනෙනවා, තව ටික කාලෙකින් මේ දේ මිනිස්සුන්ගෙන් නැත්තටම නැති වෙලා ගිහින්, අවශ්‍ය වෙලාවට ගන්න හැඟිම් දැනීම් බෝතල් වල අහුරලා කඩවල් වල විකුණන්න තියෙයිද කියලා. (දැනටත් මිනිස්සුන්ගේ හැඟිම් market වෙනවා තමයි, සශී කියන්නේ ඊටත් අඩා දරුණු දෙයක් ගැන)

මේක ලියද්දි සශීට මතක් වුනේ The Walking Dead කියන TV series එක. ලෝකෙ ඉන්න මිනිස්සු ගොඩක් අය zombies ලා වෙලා. පාඨක ඔයාලා හැමෝම සොම්බීස් ලා නැත්තම් පිල්ලි ගැන දන්නවා ඇති නේ. භෞතික ශරීරයක් තිබුන වුනත් කිසිම හැඟිමක්  දැනීමක් නෑ, කියන දෙයක් තේරෙන්නේ නෑ, කාලයක් අවකාශයක් ගැන නිනවුවක් නෑ, ආදරයක් කරුණාවක් නෑ.තියෙන්නේ අරමුණු දෙකයි, Flesh and Survival; මාංශ සහ පැවැත්ම. අවශ්‍ය කරන්නේ අතට අහුවෙන සජීවී යැයි කියන  මොනවාහරි දෙයක මාංශ ටික කාලා පැවතෙන්න විතරයි. සශිට දැනුනේ මිනිස්සුත්සොම්බීකරණය (zombification) වෙලා වගේ හැගීමක්. ගොඩක් අය බලන්නේ කාලා බීලා තමන්ගේ මඩිය තර කරගෙන කොහොමහරි පැවතෙන්න මිසක්, හැගීම් දැනීම් තියන නියම මනුෂ්‍යයෝ විදිහට ජීවත් වෙන්න නෙවෙයි කියලා හිතනකොට සශිට දැනුනේ මහ මූසල හැගීමක්. ඒකදරාගන්න බැරිමතැන සශී කෑගැහුවා.( නියමයි සශි, සශි කෙනෙකුගේ ආකල්පය වෙන්න ඕනෙ ඕක තමා)

“හොඳයි, ජාතිය ගැන හැඟීමක් තියන එකාට කියන්නේ ජාතිවාදියා නම් මම ජාති වාදියෙක්  තමයි, ආගම රට ගැන මට හැගීමක් තියනවා, ඒ නිසා මට ආගම්වාදියෙක් හරි ජෙප්පෙක් හරි කියලා කියන්න, ප්‍රශ්නයක් නෑ. මට කැරලිකාරයෙක් කිවුවා කියලා මම අහිංසක මිනිස්සු ගැන තියන හැගීම නැති කරගන්නේ නෑ.මට විප්ලවවාදියෙක් කියන්න, මොකද මම සමානාත්මතාව නිදහස අගයන නිසා. පිස්සෙක්, නිවටයෙක් ඔය ඕන ලේබල් එකක් ගහන්න. තවත් මනුස්සයෙක් මරාගෙන කාල හරි තමන් පැවතෙන්න බලාගෙන ඉන්න මල පිල්ලියක්/සොම්බියෙක් වෙනවට වඩා හැගීම් දැනීම් දැනෙන හදවතක් තියන මනුෂ්‍යයෙක් විදිහට ජීවත් වෙද්දී ලැබෙන ඕනම ලේබල්එකකට මම කැමතියි….”

ඒත් එක්කම සශීගේ හිතේ එක ගීතයක කොටසක් play වෙන්න පටන්ගත්තා.   

“Graffiti decorations

Under a sky of dust

A constant wave of tension

On top of broken trust

The lessons that you taught me

I learn were never true

Now I find myself in question

They point the finger at me again

“Guilty by association”

You point the finger at me again”…………………………………………………..

කසුනිකා ක‍ටුකිතුල

(2012/2013)

සෂිගේ කතාව - 1 කොටස

-පැමිණිලිකරුවෙක් නැතිව නඩු කතා කිරීම-

"සෂිගේ කතාව" ලිපි පෙලේ කතා නායකයා තමයි "සෂි" . එයාගේ ඇත්තම අත්දැකීම් තමයි මේ ලිපි පෙලේ තියෙන්නේ. හැබැයි ඒ අත්දැකීම් සෂිට විතරක් අදාල දේවල් නෙවෙයි, campus කොල්ලො කෙල්ලො වුන අපි කාගෙත් පොදු අත්දැකීම්. ඉතිං මම හිතුව අපි -පැමිණිලිකරුවෙක් නැතිව ණඩු කතා කිරීම-

"සෂිගේ කතාව" ලිපි පෙලේ කතා නායකයා තමයි "සෂි".එයාගේ ඇත්තම අත්දැකීම් තමයි මේ ලිපි පෙලේ තියෙන්නේ. හැබැයි ඒ අත්දැකීම් සෂිට විතරක් අදාල දේවල් නෙවෙයි, campus කොල්ලො කෙල්ලො වුන අපි කාගෙත් පොදු අත්දැකීම්. ඉතිං මම හිතුව අපි හැමෝම එකම බෝට්ටුවේ ඉන්න එකේ සෂිගේ අත්දැකීම් අපි අතරේ බෙදාගන්නත් එක්ක ඒව ගැන අපේ සිතුවිලි පිටුවට ලියන්න. මේකට මාව උනන්දු කරපු සිතුවිලි පිටුවේ බලධාරී අයියාටත් ස්තූති කරන ගමන් මෙන්න මේ ඒ ලිපි පෙලේ පලවෙනි ලිපිය.....

මුලින්ම කියලා ඉන්නම් සෂි කියන්නේ කවුද කියලා. ඒ කියන්නේ "සරසවි ශිෂ්යයා" ඒ වචනේ දිග වැඩි නිසාත්, නිතරම පාවිච්චි කරන්න වෙන නිසාත් shorten form එකෙන් "සෂි" කියල කියමු.

සෑහෙන කාලෙකට පස්සේ සෂි ගෙදර  ගියේ පොඩි අවුලක් නිසා දවස් කීපෙකට campus එක වහපු හින්දා. ගෙදරට වෙලා ඉන්න තියන කම්මැලි කමට පාර පැත්තේ රව්මක් ගහලා එන්න හිතාගෙන සෂි එලියට බැස්සා. ටික දුරක් ඇවිදගෙන යනකොට සෂි දැක්ක ඉස්කෝලේ සෂි එක්ක එකට හිටපු එකෙක් (සමන් කියමු) three wheeler එකක් තියාගෙන හංදියේ බලන් ඉන්නවා.සමන්ට campus යන්න Z එක පොඩි දෂම ගානක් විතරයි මදි, ඒ මදිවට මිනිහා music වලටත් පට්ට talented. ඒත් ඉතින් දැන් three wheeler  එකක් තියාගෙන කවුරුහරි hire එකකට කතා කරනකම් බලාගෙන ඉන්නවා.

සෂි සමන් ලඟට ගිහින් කතා කරා.

"ආ සමන්, සෑහෙන කාලෙක පස්සෙනේ බං දැක්කේ! කොහොමද ජීවිතේ?"

"අවුලක් නෑ මචන්, ශේප් එකේ ඉන්නවා. කාලෙකින් ගෙදර ඇවිත් තියෙන්නේ"

"campus එක වැහුවනේ පොඩි අවුලක් ගිහින්," සෂි කිවුවා

"කොහෙද ඉතින් උඹලා හැම එකට කැගහනවනේ, රජයේ විශ්වවිද්යාල හදන්ඩලු, තියන ඒවා දියුනු කරන්ඩලු, private campus එපාලු, ධනපති පන්තිය අපිව පාගනවලු bla bla..... උඹලට මොනවා කරත් වැරදීනේ!"

"අපි කෑගැහුවේ නැත්තම් ඕවට කවුද බං කටක් අරින්ඩ ඉන්නේ" සෂි කිවුවා

"දැං ඔහොම කෑගැහුවා කියලා උඹලට මොනාද ලැබෙන්නේ?"

සෂි ලොකු කතාවකට ලෑස්ති වෙන්ඩ වගේ ලොකු හුස්මක් එහෙම අරගෙන,

 "අපිට ලැබෙන දෙයක් නෑ  බං, අපිට දැන් ලැබෙන්ඩ ඕන දේවල් ලැබිලයි තියෙන්නේ. අපිට කවද හරි degree එක තියනවා.හොඳ job එකකුත් set වෙයි. ඒ වුනාට අපි විතරක් ගොඩ ගිහින් හරියන්නෑනේ බං, ලක්ෂ ගානක් වටිනා degree එකක් අපිට රජයෙන් නිකන් දෙනවා කිවුවට ඒකට වියදම් කරන්නේ මේ රටේ දුප්පත් මිනිස්සු. හැම ආයතන සේවකයෙක්ම පඩියෙන් කොටසක් මාසේ අන්තිමට අපිට ඉගෙනගන්ඩ දෙනවා.හැම අම්මා කෙනෙක්ම දරුවට දෙන්ඩ ගන්න කිරිපිටි පැකට් එකට විතරක් නෙවේ, ඒත් එක්කම අපිට ඉගෙනගන්ඩත් ගෙවනවා. මැද පෙරදිග මැරීගෙන වැඩකරන ගෑනු අය එයාල ලංකාවට එවන හැම සතයකින් වගේම දවස පුරාම බර කරගහන නාටාමිලා උස්සගෙන යන හැම මුට්ටයකටම ලැබෙන ගානෙන් කොටසක් අපි වෙනුවෙන් වියදම් කරනවා.අඩුම තරමේ හිඟන්නෙක් පවා මුලු දවසටම කන්ඩ ගන්න ගන්න බනිස් ගෙඩියෙනුත් අපිට වියදම් කරනවා.ඒක නිසා අපිට යුතුකමක් නෙවේ මචන් නිදහස් වෙන්ඩ බැරි වගකීමක් තියනවා මේ මිනිස්සු ගැන, හරියට අපිට උගන්නන්ඩ වියදම් කරපු අපේ දෙමවුපියො ගැන තියන වගකිම වගේ!

ඒ මිනිස්සුන්ගේ සල්ලි වලින් ඉගනගන්න එවුන් විදිහට සේවකයන්ගේ පීඩනය, අම්මලාගේ බලාපොරොත්තු අපිට දැනෙන්ඩ ඕන.අපිට දැනෙන්ඩ ඕනේ මැදපෙරදිග වැඩ කරන ගැහැනියකගේ මහන්සිය,නාටාමියෙකුගේ ඔලුවට දැනෙන බර, හිඟනෙකුගේ බඩගින්න.. ඒකයි අපි කැගහන්නේ මිනිස්සුන්ගේ අයිතීන් වෙනුවෙන්, අම්මලාගේ බලාපොරොත්තු වෙනුවෙන්, විරැකියාව, දරිද්රතාව, නිදහස් අධ්යාපනය වෙනුවෙන්.එහෙම නොවුනොත් අර අම්මලාගේ දරුවන්ටත් මැදපෙරදිග එවුන්ට වහල් කම් කරන්ඩ වෙයි. අපි කැගහන්නේ කවදහරි අර නාටාමිගේ පුතාටත් මුට්ට කරගහන්ඩ සිද්ද නොවෙන්ඩයි.කැගහලා අපිට පස්සේ මේවට එන්ඩ ඉන්න රජ පෙලපත් වලට අයිති නැති නංගිලා මල්ලිලාට අනාගතයක් ඉතිරිකරේ නැත්තම් උන්ට වෙන්නෙත් උඹට උන දේ. බලපං, උඹට campus යන්ඩ පොඩි ලකුණු ගානනේ මදි, තව campus තිබ්බනම්, ඒවට තව ළමයි ගත්ත නම් උඹට අද මෙතන ඉන්ඩ සිද්ද වෙන් නෑනේ. අඩුම තරමේ උඹේ music talent එකට හරි ඉස්සරහට යන්ඩ chance එකක් තිබ්බනම් කොයිතරම් ඉස්සරහකට ගිහින්ද උඹ මේ වෙද්දි!" කියලා මාර talk එකක් දුන්නා. සෂිගේ හර්ද සාක්ෂිය කෑගැහුවා කිවුවනම් ගොඩක් හරි....

ඔය සේරම සද්ද නැතුව අහගෙන හිටපු සමන්

"අනේ නිකං බණ කතාකරන් නැතුව හිටපන් බං! මොන මනුස්සයෙක් වත් දැනගෙන උඹලට වියදම් කරනවයැ! අනික මට නම් ඔය campus ගානේ ගිහින් කට්ට කනවට වඩා මචං මේ ඉන්න විදිහ දාහෙන් සම්පතයි!ඒ නිසා කෑගහන්ඩ ගිහිං නිකං නහින් නැතුව ඉගෙනගන්ඩ ගියානම් ඉගෙනගනිං!මහ පිස්සු විකාර...."

සමන්ගේ කතාවෙන් සෂි shock වෙලා ගියා."යකෝ මේක හරියට පැමිණිලිකාරයෙක් නැතුව නඩු කතාකරනව වගේ වැඩක්නේ!අපි හැමදේම කැපකරලා අපි වෙනුවෙන් දෙයක් කරපු, අසාධාරණයක් උන එවුන් ගැන කතා කරන්ඩ ගියාම උන් කියනවා උන්ට අවුලක් නැල්ලු, අපිට පිස්සුලු!!! ඇත්තටම අපිට පිස්සුවත්ද??" සෂී හිතුවා

එක අතකට campus වලම ඉගෙනගන්න කොන්ඩ රැවුල් වවලා cap දාලා full radical පාටට ඉන්න සමහර අයියලාටත් තමන්ගේ සහෝදර සෂිලා කෑගහන එක පිස්සුවක් වගේ පේන එකේ පාරේ three wheeler එකක් පදින සමන් ඕක කොහොම තේරුම්ගන්නද.

සෂිට සමන් ගැන ඇති වුනේ තරහක් නෙවේ, අනිකම්පාවක්. තමන් අසාධාරණයට ලක්වුනාද කියලවත් තේරෙන් නැති, තමන් වෙනුවෙන් කවදාවත් හඬක් නගන්න තරම් හැකියාවක් නැති අහිංසකයෙක්! ඉතිං උන් වෙනුවෙන් සෂිලා නැතුව වෙන කවුරු කතා කරන්ඩද??

සෂි සමන්ගේ පිටට තට්ටු කරලා "හරි හරි, එහෙනම් මම යනවා" කියාගෙන යන්න හැරුනා.        

"මම කිවුව ඒවට උඹේ හිත රිදුනද?" සමන් ඇහුවා.

"පිස්සුද බං" හිනාවක් එක්ක එහෙම කියපු සෂි පාර දිගේ ඇවිදගෙන යන්ඩ පටන් ගත්තා. ඒ අතරේ නිෂ්මි ගේ වචන කීපයක් ගුරු පාර දිගේ සෂි ගේ පස්සෙන් පාවෙලා ආවා.      

                                              

                     "පහසු දේ කිරීමට ඕනෑ කෙනෙකුට හැකිය

                නමුත් ඒවා වාටිනා  හා  ලස්සන දේ වන්නේ නැත.

                                            එහෙයින්,

                    අනෙක් අය පසුබාන, අනෙක් අය අතහරින,

                       අසීරු හොඳ කටයුතු අප බාරගත යුතුය.

                         අප ඒවා කල යුතුය, ඒවා කල හැකිය"

බිසෝ බණ්ඩාර ලැහැස්තිදදදදද????? (වෙන්ඩ බිසෝ...)

මුලින්ම කියන්නන් කෙල්ලේ මේ ලියන්නේ ඉරිසියාවට එහෙම නෙවෙයි,
අයියලා, මල්ලිලා , භාරකාරයො (සමහරුන්ගේ සමහරු) විදියට ඒක අපේ වගකීමක්, යුතුකමක් වගේම යුගයේ අවශ්‍යතාවක්,,,

කාලෙකින් ලැබුන නිවාඩුව campus  එකේම නිදහසේ ගෙවෙද්දි, අපටත් පොට්ට චාන්ස් 1ක් ආව,, කෙලිත්තො නවත්තන්න හදන අලුත් හොස්ටෑල් එකේ කෙල්ලො ටික බයක් සැකක් නැතුව පරිස්සමට නවත්තන්න පුලුවන්ද කියලා, පූර්ව අධීක්ශනයක් කරන්න, so පංච පුද්ගල කමි‍ටුවක් විදියට sunken 1කේ A.ඉන්ජගෙ & A.QS ගේ අතිවිශේෂ ආරධනය මත්තේ අපි එතනට වාර්ථා කරා...

මොක උනත් කියන්න ඕනෙ මේක තනි ඇහැට ඇඬෙන තැනක්...  කියපු විදියට වියදම කෝටිම 25ක්... බඩ පපුව හෝස් හෝස් ගාඅනව ඕයි...

බිල්ඩිමේ ඉස්සරහ පස්ස දෙපැත්තම වීදුරු ගහපු එක ඇරෙන්න වෙනනන් කිසිම සැලකියයුතු අවුලක් දකින්න නෑ පිටින් නන්...
මේ වීදුරු ගෙවල් system1ක ගැන නන් දෙපාරක් හිතන්න ඕනෙ කියල කමි‍ටුව ඒකමතිකව තීරණේ කරා... 

                    400ක් ගෑල් ළමයි ඔබන්න පුලුවනිලු මේකට,,,
                 තට්‍ටුම 4ක බිල්ඩිම... යටම තට්‍ටුවෙ කාමර 20යි...

ඒකෙන් මුල්ම කාමර 2ක attach bathroom එක්කම අලුත් සබීට (sub වොර්ඩ්න්ට) එයාට නන් පුදුම සැපක් ඉතින්,,, තව quaters 1ක කුත් තියෙනව ලඟම. 

 

ගිනි බෝම්බ ගොඩක් ඉන්න තැනක් වෙන හන්දමදෝ,, හදිස්සියෙ හරි ගින්නක්, පිපිරීමක් උනොත්, ඇතුලෙ ගිනි ඇතුලෙදිම නිවාගන්න විශේෂ ගිනි නිවන පද්ධතියකුත් තියෙනවා,,,

දවාලට ඇතුල එලිය කරන්න හදාපු day light system එකකුත් තියෙනවා.. දවල්ටත් හඳ පායල වගෙ.

                    මේ day light system 1ක එළියට පේන හැටි,,

මේ common room 1ක, මේකේ පාඩම් කරන්න වගේම ඕප දූප කතාකරන්නත් විශේෂ පහසුකම් තියෙනව කියලයි A. ඉන්ජා අපට කිවුවෙ...

  තට්‍ටුවකට  pantry room 1ක ගානෙත් තියෙනවා

bed room අතුලේ මෙහෙමයි,,,

ගෑල් ළමයි ආසම තැන මෙන්න.... තට්‍ටුවක 2ක ගානෙ තියෙනවා,,

හැම කාමරේකටම වගේ විශේෂ සඳළුතල පහසුකමුත් දීලයි තියෙන්නේ..
                            

                                           යන එන මග

                            පස්සෙන් බැලුවොත් මෙහෙමයි,

                            පැත්තෙන් බැලුවොත් මෙහෙමයි,

                            හොරෙන් බැලුවොත් මෙහෙමයි,

                      වෙනම ජල පොම්පාගාරෙකුත් තියෙනවා....

 මෙයාලයි අපට පාර කිවුවෙ...

       අපි පංච පුද්ගල කමි‍ටුව...

ඊලඟ පාර වාතෙදි,,, බිසෝ බණ්ඩාර ලැහැස්තිදදදදද????? අහන්නෙ කොහොමද කියලයි දැන් ප්‍රශ්නෙ......

සංඛජ ධර්මතිලක
(2011-2012)